نشانههاى ریاکاران:
در حدیثی از امیرمؤمنان على علیه السلام نقل شده است که فرمود:ریا کار چهار علامت دارد:1- اگر تنها باشد اعمال خود را با کسالت انجام مىدهد،2- و اگر در میان مردم باشد بانشاط انجام مىدهد،3- هرگاه او را مدح و ثنا گویند بر عملش مىافزاید،4- و هرگاه ثنا نگویند از آن مىکاهد!» [1]در روایات اسلامى نیز به این مطلب اشاره شده است که اگر انسان عملى انجام دهد و مردم از آن با خبر شوند و از آن مسرور گردد در حالى که انگیزه او از آغاز ارائه به مردم نبوده ضررى به قصد قربت و عمل الهى او نمىزند. از اینجا روشن مىشود که تشویق نیکوکاران نسبتبه اعمال صالحى که انجام دادهاند در یک مجلس عمومى یا در وسائل ارتباط جمعى به این قصد که دیگران نیز به این کار تشویق شوند منع شرعى ندارد، بلکه از کارهائى است که بزرگان همیشه انجام مىدادهاند و اجر و پاداش انجام دهنده کار نیز ضایع نمىشود، مشروط به این که انگیزهاش از آغاز چنین مطلبى نبوده باشد.
4- شرح نهجالبلاغه ابن ابى الحدید، جلد 2، صفحه 180
نقطه مقابل اخلاص «ریا» است، که در آیات و روایات اسلامى از آن مذمتشده است و آن را عاملى براى بطلان اعمال و نشانهاى از نشانههاى منافقان و نوعى شرک به خدا معرفى کردهاند.ریاکارى تخریب کننده فضائل اخلاقى و عاملى براى پاشیدن بذر رذائل در روح و جان انسانهاست. ریاکارى اعمال را تو خالى و انسان را از پرداختن به محتوا و حقیقت عمل باز مىدارد.ریاکارى یکى از ابزارهاى مهم شیطان براى گمراه ساختن انسانهاست.